Το καταγάλανο χρώμα της αγάπης

Μ’ ανθισμένα ολόλευκα κρίνα...
σε περιμένω σε μένα να ‘ρθεις
φθινοπωρινό η ανοιξιάτικο μήνα
με το φως της αυγής να αναμιχθείς˙

Την απαράμιλλη, πηγαία σου ομορφιά
όσο τίποτε άλλο στο κόσμο λατρεύω
η ακτινοβόλα είναι ολόλαμπρη αντηλιά
που μαγεμένος στέκομαι κι αγναντεύω˙

Στα μυρωδάτα άνθη της στοργής
επίγειου πανέμορφου παραδείσου
γιομίζοντας με την γαλήνη της μητέρας γης
απ' τα μυρίπνοα τα χείλη στη πνοή σου

Η αγάπη έχει το καταγάλανο χρώμα
σαν τον υπέροχο, θαυμάσιο ουρανό
δεν έφτασε η ποθητή η ώρα ακόμα
να λάμψει με φως το αίσθημα τ' αδειανό...

Πάρης Παπανικολάου - 23/08/2014