'' Τα μελαχρινά σου μαλλιά παρόλο κατάμαυρα...

'' Τα μελαχρινά σου μαλλιά
παρόλο κατάμαυρα...
πένθος δε θυμίζουνε καθόλου˙ ''
αστραφτερά είναι μετάξινα κι ωραία,
ω, πόσο λατρεύω ~ με τ' ακροδάχτυλα μου
με τις ώρες να χαϊδεύω, ~ αργά και απαλά˙
θωρώντας - ( 'κει ) διαμάντια ανεκτίμητα
στα σαπφειρένια σου μάτια !
Η έκπαγλη σου παρουσία...
που μ' ευλάβεια θαυμάζω
Θεϊκή, Λατρεμένη, Σαγηνευτική…
έφερε την ανάσταση... ( του Ίμερου )
ένα δειλινό γλυκό στη ψυχή μου˙
περίμενα για χρόνια ολάκερα...
στ’ απόλυτα σκοτάδια...
μια σπίθα φωτός ν’ αρχίσει,
και πάλι να σιγοκαίει…
το πορφυρό το πάθος στη ζωή !
.
Αχανή μονοπάτια έχω διαβεί...
όπου απουσίαζε για πολύ καιρό…
'' O χρυσο-κόκκινος ήλιος που λέγεται Αγάπη˙ ''
— στην Αθάνατη Φύση,
τα άνθη φύτρωναν μαραμένα…
αντί για ευωδιά μύριζαν απουσία˙
όμως όλα αυτά ανήκουν στο χθες,
η ολόφωτη ηλιαχτίδα έσβησε…
τ' απόλυτα ερέβη για πάντα…
και το μόνο που βασιλεύει σήμερα…
είναι τα τρυφερά φιλιά του Έρωτα˙
κ’ η απέραντη ψυχική γαλήνη !
.
Πάρης Παπανικολάου/ 14/03/2014