Ήταν κρίμα που μεγάλωσε,
ο πόνος στις πόρτες της καρδιάς,
ήταν κρίμα που το μάτι έχασε,
την πρώτη ακτίνα αντηλιάς.
Έφυγα γρήγορα ένα πρωινό δροσερό,
καθώς έτρωγες το κορμί μου σαν σαράκι,
τις παραξενιές σου άλλο δε μπορώ,
ούτε των χειλιών σου το φαρμάκι.
Λυπάμαι τα όνειρα που χαράμισα,
τις νύχτες που ‘ταν τόσο σκοτεινές,
τα νιάτα μου για σένα έχασα.
Την ηρεμία στη ζωή νοστάλγησα,
οι μέρες έπαυσαν να είναι φωτεινές
κι όλα αυτά γιατί σ’ αγάπησα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου