Σπαράζει η καρδιά μου,
όταν σε αντικρίζω,
σπαράζει κι είν’ το κρίμα μου,
όταν από έρωτα πλημμυρίζω.
Την γοητεία των ματιών σου,
αγνάντευα στην ηλιαχτίδα,
να χαιδεύσω των χεριών σου,
την απαλή επιδερμίδα.
Το κορμί σου ανθισμένο,
σαν λουλούδι του αγρού,
ν’ άπλωνα τα χάδια περιμένω,
μες στην όμορφη πλάση του θεού.
Πλάι σου ένοιωθα ευτυχία
κι ας είναι οφθαλμαπάτη,
σε νεραιδένια ουτοπία,
να ‘σβηνε του καημού μου το γινάτι.
Πάρης Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου