Στη χώρα των γαλάζιων κρίνων…

Στη χώρα των γαλάζιων κρίνων…
εκεί όπου ανταμώνει
το ξημέρωμα με το δειλινό,
ήχοι μαγικοί θωπεύουν τις αισθήσεις...
από άρπες αγγέλων,
υμνούν…
έρωτες θεϊκούς,
για μένα και για σένα νεράιδα.
Έμελλε η μοίρα κι αντάμωσαν…
οι δυο μας οι καρδιές,
να γίνουν και πάλι μια...αναπόσπαστη,
διαμελισμένη για αιώνες ήταν…
δυσβάστακτος ο αποχωρισμός…
κάτω στη γη…
σε ρηχές σκοτεινές λίμνες,
η νηνεμία επιστρέφει ξανά…
στης καρδιάς τα φύλλα…
και κοπάζει ο άνεμος,
με δάκρυ, κρυστάλλινης σταγόνας
από βροχή διαστρική.
Τα μονοπάτια του έρωτα…
για μας είναι στρωμένα
με ροδοπέταλα κόκκινα λευκά,
για αιώνες η φύση ήταν νεκρή…
η ανάταση του πνεύματος όμως…
και της θειας χάρης,
μετουσιώθηκε από χλωμό φεγγάρι…
σε ήλιο πανέμορφο λαμπρό.
Χρυσαφένια πανδαισία, ζωγραφιστή
αγνάντεμα μαγευτικό,
στο βλέμμα της ψυχής…
που ‘χει το χρώμα το ωραίο…
του γαλάζιου πάντοτε ουρανού,
ένα η σκέψη σε ευθυγράμμιση...
με την απόλυτη αρμονία,
της συμπαντικής ολότητας,
σε ωκεάνια πλοήγηση τ' απείρου
κάθε φορά που θωρώ...
των ματιών την λαμπροφόρα λάμψη
νεράιδα μου -αστροστολισμένη-
την θεϊκή σου λατρεύω ομορφιά,
θέλημα μου κι ευχή προσμένη
στην αγκαλιά σου να ζητώ
την αστείρευτη γαλήνη,
και την ολόδροση...παντοτινή
παραδείσου απανεμιά.

06/12/2014

© Πάρης Παπανικολάου