Στη γαλάζια λίμνη

Ήτανε χάραμα, μαγευτικό…-
στη γαλάζια λίμνη δίπλα,
των κύκνων το τραγούδι,
ταξίδευε νοερά τις αισθήσεις…
σε τόπο γαλήνιο κι ωραίο,
τότε ήρθε εκείνη η στιγμή
π' αντάμωσα με βλέμμα βαθύ
τα δυο σου φωτόλουστα μάτια,
ήλιοι λαμπερόμορφοι έγιναν
στα μάτια τα δικά μου.

Ουτοπία πρόσφορης
ενθύμησης, παντοτινής...
ατμόσφαιρα αδιάλειπτη,
φαντασμαγορική,
μ' αιθέριο ρομάντζο στ' άκουσμα
γλυκόλαλων ήχων...
παραδεισένιων αηδονιών,
ηλιαχτίδα αγάπης φεγγοβολά
με χρώματα σαγηνευτικά
ολάκερη την οικουμένη,
πανδαισία ακατάλυτη, ζωγραφιστή
μες στα άδυτα του νου.

Δάκρυ συγκίνησης έσταζε ζεστό
καθώς δεν ήσουν πια...
μιαν οπτασία,
για χρόνια ολάκερα σε είχα
μονάκριβη μου συντροφιά
στης νυκτός τα όνειρα μου,
επιτέλους σε συναντώ
νεράιδα μου...λαμπεροφόρα
με κρίνα πολύχρωμα στολισμένα είναι
τα ολόξανθα σου μαλλιά,
ήρθες όπως ακριβώς σ' ονειρευόμουν
βαστώντας δυο τριαντάφυλλα
το ένα κόκκινο του έρωτα
και το άλλο κατάλευκο...
στο χρώμα της αγάπης.

Να πιω το νέκταρ των θεών λαχταρώ
στη δροσοπηγή των χειλιών σου
αγναντεύοντας ταυτόχρονα…
στη κοιλάδα των ματιών σου
τον θαυμάσιο ανέσπερο ήλιο
φεγγίζοντας τον δρόμο πάλι να διαβώ
με πνευματική γαλήνη...
στη ψυχή και την καρδία,
μαζί με σένα τούτη την φορά
οδηγώντας με εκεί...
όπου βασιλεύει...
η αληθινή ομορφιά κι αρετή
στο ευλογημένο τόπο των αγίων,
πόνος κι οδύνη, απουσιάζουν
έμειναν εγκλωβισμένα,
πίσω μακριά...στη καταχνιά.

© Πάρης Παπανικολάου