Φθινοπωρινή αγκαλιά

Την φθινοπωρινή σου αγκαλιά,

συνέχεια αναπολώ τα βράδια,

ας δροσιστούμε πάλι στα φιλιά,

σε πανέμορφα αυτή την φορά λιβάδια !

Όπου ο έρωτας κ’ η αγάπη,

θα μας ταξιδεύουν στη ζωή,

μαύρο δε θα στάξει δάκρυ,

ποτέ ξανά απ’ την ψυχή !

Τους κύκνους θα καμαρώνουμε,

στη γαλάζια δροσερή λίμνη,

στα όνειρα καιρό ανταμώνουμε,

όπου βασιλεύει η θεϊκή γαλήνη !

Γλυκιά μου, για πες μου τώρα εσύ,

άραγε, αλήθεια πόσο μ’ αγαπάς;

Εγώ σ’ αγαπώ σαν την αυγή,

που ξημερώνει κάθε ημέρα για εμάς !

Για πάντοτε θα σε λατρεύω,

με ανεξάντλητο πάθος και στοργή,

έπαυσα από τότε να υποφέρω,

που σε βρήκα εδώ σ’ αυτή την  γη !

Ο ήλιος, τα άστρα κ’ η σελήνη,

υποκλίνονται στη θεία σου ομορφιά,

κ’ η χαρμόσυνη ευφροσύνη,

μ’ αγάπη  θα καλμάρει την καρδιά !

Στις μυροβόλες αμυγδαλιές,

ζωγραφίζω την υπέροχη μορφή σου,

μ’ ανθισμένο έρωτα αειθαλές,

η τέλεια είσαι ουρί του παραδείσου !

Έτσι να κυλίσουν εύχομαι τα χρόνια,

πηγαίνοντας αγαπημένοι χέρι χέρι,

να μας τραγουδούνε τα αηδόνια,

για ‘κεινο το ωραίο καλοκαίρι…!

Πάρης Παπανικολάου