Λιμάνι του έρωτα

Θωρώ λιμάνια του έρωτα,

στα διαυγή σου μάτια,

σε βλέπω μετά από καιρό,

σε ωκεάνια παλάτια.

Αγάπη μου έτσι είναι,

ο έρωτας σαν κύμα,

στου γιαλού την αμμουδιά,

γράφω για σένα ποίημα.

Απόψε που ‘χει ηρεμία,

η θάλασσα η γαλάζια,

στην αγκαλιά να σε κρατώ,

να φεύγουν τα μαράζια.

Μου ‘λειψε γλυκιά μου,

το γλυκό χαμόγελο σου,

και το χάδι τρυφερό,

απ’ των απαλών χεριών σου.

Η γοητεία σου ξεπερνά,

το τόξο του ουρανού,

που στέκει εκεί ψηλά,

κι ‘ναι η ζάλη του μυαλού.

Από εμέ να ξαναφύγεις,

ποτέ δε θα σ’ αφήσω,

πάνω στην δροσερή ακτή,

θα σε γλυκοκοιμίσω.

Το πρωί θα σε ξυπνήσω,

με γλυκόλογα και φιλιά,

και τρυφερά θα χαϊδεύω,

τα ξανθά σου τα μαλλιά.

Περνά καιρός μέχρι να ‘βρει,

ο έρωτας ξανά λιμάνι,

μα όταν ‘ρθει με το καλό,

της καρδιάς ο πόθος φτάνει.

Πάρης Παπανικολάου