Καλοκαιρινό ρομάντζο

Νύχτα καλοκαιρινή στην ακρογιαλιά..
ο ούριος άνεμος..
διέσχιζε τα ξανθά σου μαλλιά,
(στον ορίζοντα των ματιών μου..)
καθώς το φως της σελήνης,
έλουζε τα γαλάζια ύδατα..
της αφουρτούνιαστης απόψε θάλασσας.

Μια παρόμοια ήταν βραδιά,
πριν από δέκα χρόνια..
σε πανέμορφο νησί του αιγαίου..
ήταν που φιληθήκαμε για πρώτη φόρα.
Ήσουν κουρασμένη από το ταξίδι,
τα ματάκια σου κόντευαν να κλείσουν,
κοιταχτήκαμε μιαν ανύποπτη στιγμή..
με βλέμμα βαθύ φλογερό..
κι έπειτα γεύτηκαν τα χείλη μας..
εκείνο το πρώτο μεθυστικό μας φιλί.

Πότε δε θα ξεχάσω εκείνη..
την μαγευτική στιγμή,
έχει σπιλωθεί σαν εικόνα ζωγραφιάς,
μέσα στο μυαλό μου. (στη σκεψη μου)
Κάθε χρόνο τέτοιες περίπου μέρες,
σε σκεπτόμουν ανελλιπώς..
ήθελα να ζήσουμε πάλι..
όλο αυτό το υπέροχο ρομάντζο,
που γράφτηκε για μας..
με πάθος και αγάπη.

Επιτέλους σμίγουμε πάλι,
μου φαίνεται σαν όνειρο ακόμα..
ένα πανέμορφο όνειρο..
που ζούμε και πάλι,
αυτή την φορά όμως..
άδοξα δε θα τελειώσει,
γιατί αγαπιόμαστε πραγματικά,
η μοίρα δεν μας έσμιξε τυχαία..
το ‘χεις καταλάβει κι εσύ άλλωστε.

Όλο αυτό το διάστημα..
που βρισκόσουν μακριά μου..
δε με σκεπτόσουν;
Τις νύχτες που ξάπλωνες..
σε μιαν άλλη αγκαλιά..
δεν έκλεινες τα μάτια..
κι ονειρευόσουν εμένα;
Μες στο φως της μέρας..
δεν έγερνες το πρόσωπο..
στην άλλη πλευρά του δρόμου..
μήπως κάπου μ’ αντικρίσεις;
Αλλά μόλις αντίκριζες το κενό της παρουσίας μου..
δε βυθιζόσουν αμέσως…
σε χείμαρρο μελαγχολίας;
Όλα αυτά ένοιωθα κι εγώ..
δώσ’ μου τώρα..
το χέρι σου να κρατήσω..
θα κάνουμε μια βόλτα απόψε,
ρομαντική όπως παλιά..
στην χρυσή αμμουδιά,
στρώθηκε με ροδοπέταλα και τριαντάφυλλα..
για μας μωρό μου..
ποτέ ξανά δε θα σ’ αφήσω να φύγεις..
σ’ αγαπώ πολύ.

13/08/2014

Πάρης Παπανικολάου