Η Αλίκη στη χώρα των ρομάντζων

Ω, Αλίκη..
Γλυκιά και προαιώνια ύπαρξη,
εσύ που μέσα απ' την καρδιά σου,
πηγάζει η τελειότητα..
και πάνω στο δροσοστάλαχτο κορμί σου,
παρατηρώ έκθαμβος..
την συμπαντική ολότητα.

Τα μάτια σου που ακτινοβολούσαν..
ρομάντζα αιθέρια,
με τ' αστραφτερά σκουρόχρωμα μαλλιά σου..
που με χάρη ανέμιζαν,
την λαμπερή σου ύπαρξη προμήνυαν..
οι μούσες των τεχνών,
που με τις άρπες τους..
παίζανε εμβατήρια για σένα έρια.

Ο τέλειος κόσμος που ανήκες,
με τον χωρόχρονο άυλο κι άχρονο,
όπου η γοητεία κ’ η πλούσια αίγλη σου,
θα γέμιζε ακόμα και θεές..
με περισσό παράπονο,
καθώς φώτιζες με λάμψη..
ολόκληρη την οικουμένη.

Στις ανοιξιάτικες πεδιάδες..
εκεί όπου ανάπαυες την θεια σου ύλη,
με τα ρυάκια που κυλούσαν..
ήρεμα και δροσερά..
και τα ψηλά δέντρα που υποκλίνονταν ιπποτικά..
διαβαίνοντας με χάρη τους αγρούς,
κρατώντας ένα κάτασπρο μαντήλι.

Αλίκη..
Γλυκιά αγαπημένη,
ποσό θα ‘θελα να κοιμάμαι,
πάνω στα λιβάδια της καρδιάς σου..
και να ζω εν’ ατελείωτο μαγικό ονείρεμα,
εσύ όπου η τέλεια ομορφιά σου,
θα μπορούσε να συγκριθεί,..
μόνο με το αυγουστιάτικο ρομαντικό ηλιοβασίλεμα.

Πόσο πολύ λαχταρώ να υπάρξω μαζί σου..
στη χώρα των ρομάντζων,
στη χώρα όπου ο πόνος κ’ η οδύνη,
θα ‘ταν έννοιες άγνωστες..
για τους επίλεκτους κατοίκους της,
οι αγάπες αυτές στο κόσμο τούτο..
δε θα κυλούσαν σαν εφήμερες ηδονές..
σε άναστρο και σκοτεινό ουρανό !

κάπου στα μέσα Μαρτίου 2013..

Πάρης Παπανικολάου