Ένας έρωτας

Έρεε το πάθος ανέμελα,

ένα βράδυ βροχερό,

στην αγκαλιά του έρωτα.

Τα μάτια της έλαμπαν από χαρά,

γαλάζια στο χρώμα της θάλασσας,

γαλήνια ένοιωθα όταν με κοιτά.

Τα χάδια μου στο κορμί σου άπλωνα,

γλυκοφιλώντας τα καυτά σου χείλη,

η απόλυτη ηδονή όταν πλάι σου βρισκόμουνα.

Γοητευτική καλλονή ήσουν,

ουρί του παραδείσου,

τα πάθη κοντά μου άσε να σβήσουν.

Ένας έρωτας όλο παράνοια,

όταν τα βράδια σ’ αγκάλιαζα,

της καρδιάς μου ευτυχή διάνοια.

Δε μπορώ να αποχωριστώ,

την ύπαρξη σου την ωραία,

δε θέλω απ’ την καρδιά σου να διωχθώ.

Μέσα στη ψυχή μου,

κυριαρχείς εσύ,

θεότητα λατρευτή δική μου.

Πόσο έλαμπες το πρωινό,

όταν με το καλό ξυπνούσες,

ήσουν σαν τον αυγερινό.

Στην άκρη του ουράνιου τόξου,

θα ‘θελα να κουρνιάζω,

για να σε καμάρωνα συνέχεια χρυσαφί μου δόξα.

Ω! Λατρεμένη πόσο σ’ αγαπώ,

μόνο για τα μάτια σου αναπνέω,

μη μ’ αφήσεις ποτέ στη λήθη να χαθώ.

Αν κάποτε από κοντά μου φύγεις,

μη γυρίσεις πίσω να κοιτάξεις,

την αγάπη μου τρέξε ν’ αποφύγεις.


Πάρης Παπανικολάου