Γιολάντα

Βρέχει μια Κυριακή

κι ονειρεύομαι εσένα,

καταιγίδα δυνατή,

ο ουρανός έκλαιγε για μένα.

Δεν είσαι πια εδώ,

κοντά μου κι ‘ναι κρίμα,

στα μάτια σου πότε θα δω;

του ήλιου την αχτίνα.

Στη λήθη με παράτησες,

μια βραδιά συννεφιασμένη,

την καρδούλα μου που λάβωσες

κι έμεινε πληγωμένη.

Ήθελα να γύριζες,

στην  αγκαλιά μου πίσω,

την σκέψη μου συγκλόνιζες,

το πάθος δε μπορώ να σβήσω.

Δε ξεχνώ την Κυριακή,

που ‘φυγες για πάντα,

είναι μια πένθιμη γιορτή,

που θα θυμούμαι την Γιολάντα.


Πάρης Παπανικολάου