Στέρεψαν τα δάκρυα,
σε ποταμό του Άδη,
στέρεψε κι ο έρωτας,
στο αχανές σκοτάδι.
Τα μάτια σου που ‘ταν,
όμορφα κι ας ‘κλαιγαν,
στα μάτια σου δεν έβλεπα,
πονηριά όπως ‘λεγαν.
Τα μαλλιά σου κατάξανθα,
υπέροχα γυαλίζαν,
παν’ στου λόφου τα στενά
οι μέλισσες τριγυρίζαν.
Μυρωμένο άνθος,
του αγρού κι αν ήσουν,
στο μαγευτικό κορμί σου,
οι γλύκες μου θα αρχίσουν.
Ακίνητος όταν σε χάζευα,
αντίκριζα μιαν οπτασία,
όσο πονεμένος να ‘μουνα,
μου εξίταρες γλυκά την φαντασία.
Πάρης Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου