Μάτια
βουρκωμένα ριχτήκανε στο κλάμα,
έσταζαν τα δάκρυα στ’ άνθη του αγρού,
φόβος παγερός όπως σε αρχέγονο δράμα,
έπληξαν την ψυχή σου τα πάθη του κακού.
Τα μάτια σου που τα ‘βλεπα πάντα όμορφα,
ακόμα και μουσκεμένα ήταν φωτεινοί ήλιοι,
όπως σε ατέλειωτα της νύχτας μαγευτικά όνειρα,
στην αγκαλιά μου να σε σφίγγα εν’ αυγουστιάτικο δείλι.
Να ‘μουν στο κόσμο της καρδιάς σου η βραχονησίδα,
τ’ αδαμάντινο σου κορμί να χάζευα όταν πλαγιάζεις,
λούζοντας με φως την ψυχή σου μια λαμπερή αχτίδα.
Τα χείλη σου τα κατακόκκινα τα μοσχομελένια,
να γλυκοφιλούσα καθώς γλυκά θα με κοιτάζεις,
τα τρυφερά μου χάδια απλώνοντας σε σένα.
Πάρης Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου