Ο παράδεισος της ευδαιμονίας

Ο παράδεισος της ευδαιμονίας
ξεδιπλώνεται αμέριμνα...
μες τα φεγγοβόλα σου μάτια
ακατάπαυστα, αυθύπαρκτα
κάθε στιγμή... κάθε στιγμή
λαμπερολουσμένη αναλαμπή
δεσπόζει... στα πέρατα
του επ-ουράνιου κόσμου...
των παραισθήσεων και ιδεών˙
αγγελικά άσματα... εισακουσμένα
χρυσοσμαραγδένια έκσταση
αφθονία χρωμάτων...
στον αιθέριο ορίζοντα κυμβάλει
με στίχους μαγικούς...
ταξιδεύοντας τις σκέψεις μας
νεράιδα μου, φεγγαρόλουστη οπτασία
ονειρο – μυθική...
—  στο παραμύθι αγάπης και στοργής
θέλω να βρίσκομαι μαζί σου πάντα
αγναντεύοντας στην ολότητα τ' απείρου
τα αιώνια διαμαντοστόλιστα παλάτια
της απόλυτης αγάπης, αρμονίας και φωτός˙
— μες σε δίνη διαστρική
από αστέρες, κομήτες, γαλαξίες
να εν-αγκαλιστούμε...
η θεϊκή αρμονία καθώς, ουράνιο χάδι
στη σκέψη, το Είναι, στη ψυχή˙
δίχως τελειωμό... δίχως τελειωμό
το άδολο πάθος, καθάριο κι αγνό
της ειμαρμένης, της ευτυχίας
της ομορφιάς και της γαλήνης...

Πάρης Παπανικολάου - 25/11/15 Δημ. Πολ.