Αλησμόνητη
αγάπη,
βασανίζει την καρδιά,
δεν αντέχω άλλο την λύπη,
δε περνάει κ’ η βραδιά.
Δε μπορώ να σε ξεχάσω,
όσο και να προσπαθώ,
θέλω να σε αγκαλιάσω,
πια κοντεύω να τρελαθώ.
Είσαι σαν την ανεμώνη,
που ανθίζει ένα πρωί,
η ψυχή μου είναι μόνη,
πονεμένη και πικρή.
Στα χειλάκια σου θα δώσω,
το φιλί μου το γλυκό,
κλαίω ώσπου να βαλαντώσω,
πάθος μου γοητευτικό.
Πάρης Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου