Για το
παραδεισένιο σου κορμί,
υποφέρω κάθε βράδυ,
στη καρδιά μου η πληγή,
θα επουλωθεί με τ’ απαλό σου χάδι.
Αγαπημένη μου.. τι όμορφη που ‘σαι!
Ποτέ θα σε συναντήσω πάλι;
Η γλυκιά μου αμαρτία είσαι,
έλα λοιπόν στη ζεστή μου αγκάλη.
Τα καστανόξανθα σου μαλλιά,
απ’ τον αγέρα κυματίζουν,
με ζωηρή ανεμελιά,
την ψυχή μου συγκλονίζουν.
Όταν σε σκέφτομαι καρδιοχτυπώ,
η γοητεία σου μ’ έχει σκλαβώσει,
παντοτινά θα σ’ αγαπώ,
ώσπου η ζωή μου να τελειώσει.
Πάρης Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου