Είσαι
της ζωής μου τ’ άνθος,
που φύτρωσε ένα δειλινό,
και το γλυκό το πάθος,
της καρδιάς μου σκοτεινό.
Πάρα πολύ σ’ αγάπησα,
είναι το λάθος που πληρώνω,
στη ψυχή μου να μπεις σε άφησα,
και τώρα πικρά το μετανιώνω.
Δε πρόκειται ποτέ να σε ξεχάσω,
η σκέψη μου σε σένα ταξιδεύει,
θέλω ξανά να σε αγκαλιάσω,
η υπομονή μου πια δεν περισσεύει.
Το πρόσωπο σου συνεχώς μπροστά μου,
μια ψευδαίσθηση απέραντη ωραία,
είσαι η ατέλειωτη συμφορά μου,
γόησσα στα μάτια μου μοιραία.
Πάρης Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου