Πέρασαν κιόλας τρεις μήνες
κι όμως μακριά σου δεν αντέχω,
έκρυψαν το φως του ήλιου οι κουρτίνες,
αλλά εσένα στο τζάμι ακόμη βλέπω.
Η καρδιά μου έγινε κομμάτια,
από την μέρα που ήρθες σ’ εμένα,
μέσα στα καστανά μου μάτια,
τα δάκρυα μου ‘μειναν ξεχασμένα.
θα σ’ αγαπώ να ξέρεις παντοτινά
κι ας μην σε ξαναδώ ποτέ μπροστά μου,
βάσανο ‘γιναν οι σκέψεις καθημερινά,
στέρεψε σαν ποτάμι η χαρά μου.
Να σε ξεχάσω γλυκιά μου δε μπορώ,
ο νους μου συνεχώς σε σένα ταξιδεύει,
θα ‘σαι αδιάκοπο μου όνειρο,
παράσταση ξανά ξανά παιγμένη.
Πάρης Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου