Χαραυγή

Άλλο ένα πρωινό αντίκριζε,

το σκοτεινό μου μάτι στην αυλή,

η νυχτιά ήσυχα στο μανδύα της κοίμιζε,

τον αυγερινό, την πούλια και την χαραυγή.

Ξημέρωνε άλλη μια μέρα,

ανούσια βαριεστημένη πικρή,

μια καταχνιά θολή στον αιθέρα,

η ηλιαχτίδα έπαψε να ‘ναι λαμπερή.

Σ’ έναν ύπνο γλυκό να βρισκόμουν,

ατέλειωτο βαθύ χωρίς ξύπνημα,

στην αγκαλιά της Αστάρτης να κρυβόμουν.

Στης καρδιάς τα τοίχοι ένα χτύπημα

της φλόγας, που ως τα μηνίγγια καιγόμουν,

μ’ εν’ απροσδόκητο του αγέρα φύσημα.

Πάρης Παπανικολάου