Συντρίμμια ΙΙ

Στης γαλάζιας θάλασσας τον πάτο,

μάζευα τα σκορπισμένα μου συντρίμμια,

αγναντεύοντας σιωπηλά στον βάλτο,

Των νεφών σου ματιών την ηλιαχτίδα.

Όμως μετανιωμένος θα ‘θελα να ‘μαι κοντά σου,

ν’ άπλωνα δίχως τύψεις τα μεταξένια μου χάδια

και να κοιμόμουν στην ζεστή αγκαλιά σου.

Στείλε μου μόνο ένα γλυκό σου φιλί,

κ’ ύστερα ας πέθαινα ευχαριστημένος μια βραδιά,

κουρνιάζοντας μες στο κρύο σαν μικρό πουλί.

Ήτανε μερόνυχτα που σε ονειροπολούσα,

γυμνή να πλένεις το κορμί σου στο ποτάμι,

ποσό πολύ να μοιραστώ τα ύδατα μαζί σου ποθούσα,

μέσα στη θέα της φύσης το καταπράσινο λιβάδι.

Πάρης Παπανικολάου