Συντρίμμια Ι

Στης γαλάζιας θάλασσας τον πάτο,

συντρίμμια σκορπισμένα κομμάτια,

πετάμενη αγάπη σε απώτερο λάκκο,

σκουρόχρωμη απατηλή, κακόβουλα ματιά.

Έφυγες μακριά κι ούτε γύρισες το βλέμμα,

με νυχτερίδας τα φτερά έφτασες ν’ αράξεις εκεί,

σε σκοτεινής πριγκίπισσας το στέμμα.

 Ποτέ πια δε θα θαυμάσω μπροστά μου,

την αλογίσια σου κίνηση την καμαρωτή,

ούτε στο πλάι μου θα σ’ έχω σκιά μου.

Ήτανε μερόνυχτα που ονειροπολούσα εσένα,

να θαυμάζω το μοσχομυριστό σου κορμί

και το κατάλευκο γρανιτένιο σου δέρμα,

Που έσβηνε το πάθος μου σαν βουνίσια πηγή.

Πάρης Παπανικολάου