Τα μάτια
αυτά τα λαμπερά,
την ζωή μου συγκλονίζουν,
τόσ’ όμορφα γυαλιστερά,
γαλάζια στην όψη που ζαλίζουν.
Το κορμί σου ήθελα να θωρώ,
μες σε κήπο με κερασιά ανθισμένα,
φιλώντας τα δυο σου χείλη λαχταρώ,
τα υγρά τα φραουλένια.
Είσαι η ουρί του παραδείσου,
που ‘ρθες σαν άγγελλες διωγμένος,
στα παράλια της αβύσσου.
Δεν υπήρχε πιο ερωτευμένος,
που θα ‘τανε μαζί σου,
των ματιών σου σκλαβωμένος.
Πάρης Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου