Τα φύλλα
των δέντρων πέφτανε,
το φθινόπωρο κι αν έφτασε,
ακόμα η καρδιά στη θλίψη μαράζωνε,
με το πόνο που στο πέρας τα πάντα νέκρωσε.
Στα πεσμένα φύλλα μετρούσα,
τις απογοητεύσεις της ζωής,
όσο κι αν κοντά σου περνούσα,
δε με ‘ριχνες ούτ’ ένα βλέμμα στοργής.
Εσύ που ήσουν η πιο γοητευτική,
απ’ όλα τα άνθη του παραδείσου,
στα μάτια σου αντίκριζα την αρετή,
όσο θλιμμένη κι αν ήσουν.
Το φεγγαρόλουστο σου κορμί,
πλάι σ’ ένα κορμό δέντρου ξεραμένο,
τις τύψεις ονειροπολούσα στου ανέμου την πνοή,
ένα καρπό κοιτώντας σε κλαδί κρεμασμένο.
Πάρης Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου