Νύχτες παγερές

Ήταν κάτι νύχτες χειμωνιάτικες και κρύες,

μελαγχολικές, θεοσκότεινα ψυχρές,

που ο πόνος της ψυχής μεγάλωνε ακόμη ολοένα,

η απαισιοδοξία, οι σκέψεις αυτές οι παγερές.

Πλανιόταν ο νους μου σ’ ανοιξιάτικα περιβόλια,

εκεί οπού η μαγεία της φύσης σε καλωσόριζε ως πλάσμα θειο,

με τα λουλούδια που άνθιζαν ήρεμα και γαλήνια,

έτσι να ‘ταν πάντοτε η ζωή εν’ ανοιξιάτικο τοπίο.                

Όμως η βαρυχειμωνιά δεν έλεγε να μ' αφήσει,

ένα μίσος απόκοσμο σαν πέτρα με καταπλάκωνε στο στήθος,

που φάνταζε τρομερά ανήμπορο ότι κάποτε θα σβήσει.

Θα ‘θελα να ταξιδεύω σε χώρες όπου κυριαρχούσε η σαγήνη,

με φανταχτερές νεράιδες, ξωτικά, μάγισσες χωρίς μίσος,

να ‘μουν εκτυφλωμένος ως την καρδιά απ’ την απέραντη γαλήνη.

Πάρης Παπανικολάου