Πρώτη
Οκτωβρίου ξημέρωσε,
μ’ ακόμα πονάει η καρδιά,
το πάθος που δεν έσβησε
κι ‘ρθε η κακομοιριά.
Σκέψεις μελαγχολικές,
βασάνιζαν το είναι,
πολύ βασανιστικές,
οι στιγμές που ‘ναι.
Η ελπίδα στη ζωή,
που έφυγε διωγμένη,
αν κάποτε πάλι ‘ρθει,
θα ‘ναι καλωσορισμένη.
Το θάρρος μου δεν έβρισκα
κι αυτό με μαραζώνει,
η ευτυχία που δεν γεύτηκα,
είν’ η ανάμνηση που πληγώνει.
Πάρης Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου