Ουτοπία αγάπης

Στο λιβάδι της αγάπης
σε καρτερώ να 'ρθεις...
θα ζούμε ευτυχισμένοι
να το θυμηθείς...

στολιστά με άνθη θα 'ναι
τα μεταξένια μας μαλλιά...
και φανταχτερά ωραία
στο λαιμό χαιμαλιά.

Σ' αγκάλη αχώριστη, κ' οι δυο
ψελίζοντας τραγούδια...
ρομάντζα άλλης εποχής
για λιβάδια και λουλούδια,

εδώ που...τα ρυάκια τα γαλάζια
κυλούνε, με υπέρτατη γαλήνη
απ' την ψηλή βουνοκορφή
τι δροσάτη χαρμοσύνη !

Τα αηδόνια για εμάς...
πλέκουν εγκώμια χρυσά
μιας που η δική μας η αγάπη
άσβηστη μένει στα χρονικά,

στη βελανιδιά ας χαράξουμε
τα λαμπρά ονόματα μας...
να μας θυμίζει συλλογιστά
τον παραμυθένιο έρωτα μας,

μιας που 'μαστε ψυχή μου
πλασμένοι εγώ κι εσύ...
απ' την μοίρα να πηγαίνουμε
χέρι-χέρι...πάντοτε μαζί,

καμαρώνοντας 'κει ψηλά...
το γαλανόφως τ' ουρανού
και τα χρώματα τα ιριδίζουσα
του ήλιου πάντα λαμπερού.
...
Σε τούτο τ' ανοιξιάτικο λιβάδι
τα κρίνα ανθίζουν με στοργή
τίποτε πιο ομορφότερο...
άλλοτε στη γη,

μακριά από βασιλιάδες
ιππότες, πριγκίπισσες...
'δω που ελεύθερα πετούνε
οι πεταλούδες κ' οι μέλισσες.

Ανοιξιάτικο δείλι η....
χαράματα θα 'ρθεις;
έλα να απολαύσουμε
την μέθη της εκστατικής...

οσμής, των κρινό-λούλουδων
τριγυριστά στη φύσις όλη
υπέροχη, θαυμάσια, μαγική
μακριά, απ' τα φώτα στην πόλη !

Στην ευτυχία,την αγάπη, την χαρά
στην ωραιότατη ετούτη χώρα...
των αγίων, των αγγέλων, των θεών
που την αγάπη μας δοξάζουν τώρα.

03/04/15 / © Πάρης Παπανικολάου