Κάθε μέρα βυθίζομαι... όλο και περισσότερο στην απόγνωση,

Κάθε μέρα βυθίζομαι...
όλο και περισσότερο στην απόγνωση,
αγάπη μου...
δε μπορώ να σε ξεχάσω
όσο και να προσπαθώ...
είναι πέρα από τις δυνάμεις μου,
σε θέλω πάλι κοντά μου...
όρκο είχαμε δώσει αιώνιας αγάπης
κι ότι ο θάνατος μόνο θα μας χώριζε,
πόσο λαχταρώ…
στην αγκάλη μου ξανά…
τις νύχτες να σε κρατώ...
με χάδια και φιλιά, να σε γλυκοκοιμίζω.

Πηγαινοέρχομαι πέρα δώθε,
μέσα στους μαύρους τοίχους του σπιτιού
ώσπου ο ύπνος...
σε κάποια γωνιά με ρίξει χάμω,
δεν έχω κουράγιο να θωρήσω
ούτε τις ολόφωτες ακτίνες του ηλίου
ο ήλιος μου ο μοναδικός για μένα...
είσαι εσύ...
φεγγίζοντας τα μονοπάτια του έρωτα και της αγάπης,
oύτε έξω στους δρόμους...
να έβγω πια δε μπορώ,
τα επικριτικά βλέμματα των περαστικών
δεν αντέχω καθόλου ν' αντικρίσω.

Ο χρόνος έχει χάσει κάθε σημασία νοητή
για την ανιαρή μου ύπαρξη,
Τι ώρα είναι; Τι μέρα είναι;
Τι χρονιά έχουμε; Υπάρχω;
Αν υπάρχω ακόμα...
υπάρχω μόνο για σένα,
αυτό μονάχα ξέρω...
και θα περιμένω,
καρτερικά θα περιμένω...
ώσπου με το καλό γυρίσεις
σε εμένα πάλι πίσω...
σαν νεράιδα του παραδείσου,
και ξεπλύνεις την ψυχή μου..
απ’ της κόλασης τον βούρκο.

© Πάρης Παπανικολάου