Αιθέρια οντότητα, σε όραμα συνειδητό

Αιθέρια οντότητα, σε όραμα συνειδητό
στον επ-ουράνιο θόλο της σκέψης
συλλογισμένη θωριά, νύχτα ολόφωτη
νύχτα φεγγαρόλουστη, μαγευτική
λάμπει τα έγκατα της γης,
με ύμνο εγκωμιάζω, αρχαϊκό κι ιερό,
την μονάκριβη , ευλογητή, υπερ-ουράνια μορφή
με λατρεία, ευλάβεια, κι αγάπη έμπρακτη, παντοτινή.
Tην άυλη κορμοστασιά, με χάδι συννεφένιο
λαχταρώ να αισθάνομαι, να αγγίζω, να εκλιπαρώ
λαμπερόμορφη σαν έρθεις με αστροστόλιστο στεφάνι
η φωτισμένη σου ύπαρξη, προερχόμενη
απ’ του άπειρου το διάβα, από δίοδο δια-αστρική
άφθονη πανδαισία παντού, χρωμάτων μυστηριακών
στην χωροχρονική πλάση, ζωγραφιστή…
εκθαμβωτικό αγνάντι έξω απ’ κόσμο των αισθήσεων
νοητή αγαλλίαση, δοξαστική, δοσμένη στ’ απέραντα
λάμψη, αστραφτερή, εκτυφλωτική.
Yποκλίνομαι με σέβας τώρα, στην ιερή σου αγκάλη
που χρόνια ολάκερα ανυπομονητικά, καρτερώ
μαζί στα χρονικά να εν-αγκαλιστούμε
σε επ-ουράνια ευτυχής, θάλασσα γαλαζωπή

στης αγάπης…
τον υπερ-ωκεάνιο γιαλό...
ψυχή μου…
εγώ κι εσύ…
εσύ μοναχά
κι εγώ.

03/03/2015
(με ελάχιστες διορθώσεις από το αρχικό κείμενο)

© Πάρης Παπανικολάου