Απ’ όλη την διάρκεια της μέρας,
λατρεύω μόνο την νυχτερινή
όπου η φύσις κι όλα βρίσκονται
σε ύπνο γαλήνιο βαθύ,
έτσι η σκέψη ελεύθερα
μπορεί και ταξιδεύει...
επιστρέφοντας στο χρόνο πίσω
μπορώντας ξέγνοιαστα ν' αναλογιστεί
τα σωστά, τα πρέπει και τα λάθη,
αναπολώντας ακόμη...
κι ευχάριστες στιγμές
που ήρθαν κι έφυγαν...
και ποτέ ίσως να μη ξανάρθουν,
επιθυμίες επίσης
που δε πρόφτασαν να εκπληρωθούν
και πίκρα προκαλούν,
μέχρι την εμφάνιση της ροδαυγής
τα πάντα ρέουν στο νου εκπληκτικά
καθώς ο ήλιος όμως ανεβαίνει για τα καλά
αντί να φωτίζει χαμόγελο κι ελπίδα,
σκοτεινιάζουν την ψυχή
μίζερες πόνου τύψεις...
κι αραχνιασμένες αγάπες,
όπου ο χρόνος δε μπόρεσε να τις ξεπλύνει
με άπλετο γαλήνης φως,
έχουμε δρόμο ακόμη
μέχρι και πάλι δειλά...
αρχίσει και σουρουπώνει.

© Πάρης Παπανικολάου